Po myszołowie w kolejce do opisu mam zanotowaną sójkę. Wydaje się to być nawet logiczne, bo do tej pory, gdy na skraju lasu słyszę ptaka o głosie podobnym nieco do miauczenia kota, to zawsze zastanawiam się: sójka to czy myszołów. Doskonale naśladuje ona nie tylko głos myszołowa, ale wielu innych zwierząt. Na przykład świń. Już opowiadałem, że dawniej wartość dąbrowy mierzono nie tylko pod kątem drzewa. Żołędzie, którymi skarmiano trzodę, też swoją wartość miały. I ściągały sójki. Niejeden pasterz, słysząc głos wieprzka w dąbrowie, kilometrów wiele zrobił, zanim zorientował się, że to sójka w konia go robi. Jestem przekonany, że sympatycy bloga wiedzą o tym, że żadna sójka nie wybiera…

Sójka jest niewątpliwie najpiękniejszym przedstawicielem z rodziny krukowatych zamieszkującym Polskę. Po tak urodziwym ptaku pewnie nikt nie spodziewa się, że pięknie też śpiewa. Matka natura swoje ptasie dzieci starała się obdarowywać sprawiedliwie. Które obdarzyła pięknym śpiewem, to taki ptak zwykle urodą nie grzeszy. Chyba nikt nie zachwyca się urodą słowika, kapturki czy śpiewaka, a śpiewu można słuchać godzinami. Zimorodek, dudek, żołna czy kraska zachwycają nas natomiast swoją urodą, można długo ich urodę podziwiać z zachwytem. Ale głosu te pięknisie nie mają ciekawego. Z tego schematu wyłamuje się u nas wilga i podróżniczek, ale sami wiemy, że nawet i w naturze muszą być wyjątki potwierdzające regułę. Śpiewającego samca sójki słyszę bardzo…

Nie tak dawno, będąc na spacerze z Fredem, sterczałem pod młodą, niewysoką sosną i nasłuchiwałem śpiewu ptaka. Byłem nieco zdumiony tym popisem wokalnym gdyż powoli nabierałem przekonania, że wcale nie znam jego właściciela. Zaskoczenie moje było spore, gdy po kilku minutach ukazały mi się… sójki! Po chwili jednak przypomniałem się, że w „Ptakach ziem polskich” Jan Sokołowski zauważył, że ptak ten „włada czymś w rodzaju śpiewu”. Jako pierwszy wśród Polaków o zdolnościach naśladowania ludzkiej mowy u sójek mówił już w XVI wieku w „Myślistwie ptaszem” Mateusz Cygański: „Soyka leśny ptak iest, y też borowy, Naśladuie rad barzo ludzkiey mowy, Kiedy ią długo więc ludzie chowają…”   O tym, że w…

 Od kilku miesięcy mam frajdę przedstawiania Wam sylwetek ptaków które swego czasu wybraliśmy na „Plamce mazurka” Ptakami Sezonu. Opisy ich pochodzą czasem z bardzo starych ksiąg, w związku z czym wizerunki poszczególnych gatunków zmieniły się diametralnie. *          *          *  „189. Soyka pospolita, (Pica vulgaris, w Części 1. Nro 72.) iest ptak co do wielkości poniekąd się sroce rownaiący. Na głowie, grzbiecie i piersiach ma kolor niby opłowiałey cegły: początek ogona z wierzchu i od spodu biały: ogon czarny: nadto na skrzydłach są w pośrzodku piękne błękitne piórka, czarnemi kreseczkami ożywione. Dziób iest czarny na swym od głowy początku, maiący dwa piórka czarne: nogi są czarne. Samica niczym się nie różni.  190. Pożywieniem…

Wybiera się sójka za morze, Ale wybrać się nie może. „Trudno jest się rozstać z krajem, A ja właśnie się rozstaję.” Poleciała więc na kresy Pozałatwiać interesy. Odwiedziła najpierw Szczecin, Bo tam miała dwoje dzieci, W Kielcach była dwa tygodnie, Żeby wyspać się wygodnie, Jedną noc spędziła w Gdyni U znajomej gospodyni, Wpadła także do Pułtuska, Żeby w Narwi się popluskać, A z Pułtuska do Torunia, Gdzie mieszkała jej ciotunia. Po ciotuni jeszcze sójka Odwiedziła w Gnieźnie wujka, Potem matkę, ojca, syna I kuzyna z Krotoszyna. Pożegnała się z rodziną, A tymczasem rok upłynął. Znów wybiera się za morze, Ale wybrać się nie może. Myśli sobie: „Nie zaszkodzi Po zakupy…