O antagonizmach pomiędzy sowami a ptakami krukowatymi to wie chyba każda osoba, która czyta „Plamkę mazurka”. O tym, że kruk na początku istnienia był biały, podobnie. Ale, że sowa? O prapoczątkach tych białych początkowo ptaków opowiada eskimoska bajka „Jak kruk i sowa pomalowali sobie pióra”. *** Było to dawno. Kruk i sowa mieszkali razem. Żyli w przyjaźni i zgodzie. Razem zdobywali pożywienie, dzieląc się sprawiedliwie. Nie znali biedy. Żyli długo, zestarzeli się, a ich pióra były białe jak śnieg. Pewnego razu sowa powiada do kruka: – Jesteśmy już starzy, a nigdy nie byliśmy piękni. Inne ptaki mają kolorowe pióra: czer­wone, czarne, szare. A my jesteśmy widoczni tylko w ciągu krótkiego…

Kruk jawi się jako czarny ptak. Bibliofile i miłośnicy mitologii wiedzą jeszcze o istnieniu białego kruka. Ci pierwsi do niego wzdychają, a drudzy wierzą, że istniał. Dzięki Hezjodowi istniał jeszcze siwy, ze starości, kruk. Taki, o którym Adam Mickiewicz w „Panu Tadeuszu” zanotuje: „Kruk, gdy już posiwieje, sokół gdy oślepnie”… Jednak barwy upierzenia kruka, obojętnie czy to będzie biel, czerń czy siwizna, bledną całkowicie wobec barw jego charakteru. Według niektórych religii ludzie pojawili się w świecie stworzonym przez te ptaki. Jesteśmy zatem w świecie istot wszystkowiedzących, wręcz kreatorów. Ale nie o tym dziś chcę mówić. *** Nie ma chyba nikogo, kto potrafiłby powiedzieć cokolwiek o młodych latach Ekspedyta. Facet pewnie…

Myślę, że Was zaskoczę informacją mówiącą iż na obecnych 923 miast w Polsce aż 180 z nich ma w herbie ptaka. Jestem przekonany, że na pytanie który gatunek spośród nich dominuje odgadlibyście bez problemu. Tak, jest nim oczywiście orzeł. Zaskoczeniem będzie natomiast barwa tego orła:  białych i srebrnych jest 59, czarnych 32, czerwonych 20, złotych i żółtych 33. Wśród innych gatunków znalazły się: bielik, czapla (złota), gęś (biała), gołębie, jastrząb, kruki, łabędzie, mewy, pelikany, puszczyk, sokoły, szpak i wrona (czarna). Pewnie warto na początku zauważyć, że im starsze herby, tym bardziej konkretne miały uzasadnienie. Postaram się Wam to ukazać na podstawie herbów miast z krukiem. Na pierwszy ogień z nich wezmę największą z…

Wielką radość mi sprawili moi przyjaciele z Gdańska podrzucając „Opowieść o kruku” Lecha Wilczka. Myślę, że tą książkę, wydaną zaledwie 21 lat temu, chyba już teraz można określić mianem białego kruka. Nie znajdzie się jej w w żadnej z bibliotek w powiatowych Szamotułach, ani w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej w Poznaniu. A na Allegro osiąga bardzo wysokie ceny. O niezwykłych dziejach Koraska słyszałem stosunkowo wiele ciekawych rzeczy, stąd też apetyt na tą pozycję miałem spory. Na „Opowieści o kruku” nie zawiodłem się. Książka to siedem lat z życia autora które urozmaicił mu tytułowy ptak. Nie mam zamiaru streszczać książki. Powiem jedynie, że kto ma możliwość przeczytania jej, to niech to zrobi.…

Dzisiejszy tytuł podrzucił mi Mateusz Matysiak. Mateusz powiedział mi, że kruk jest jego absolutnie najulubieńszym gatunkiem. Ja zauważyłem, że zaraz po bocianie białym najczęściej o nim piszę. Wczorajsze wyjście w plener poświęciłem słuchaniu kruków. Nie było o nie specjalnie trudno. Zwykle głos tych ptaków był dość miękki, jakby nawołujący. Najefektowniejsze krakanie odbyło się gdy do rewiru pary przyleciał sąsiad. Pióra co prawda nie poleciały, ale krucze krzyki rozległy się daleko po okolicy. Gonitwa była równie efektowna. Czasami krucze krakanie zagłuszały swoim tubalnym klangorem żurawie, dość głośno wrzeszczał dzięcioł czarny. Obawiam się, że poniższe opisy głosów tych ptaków zbyt wiele nie wniosą. Zamiast tego lepszym rozwiązaniem byłoby wyjście na skraj łąk,…