Tokowiskiem głuszca jest obszar aren tokowych wraz z drzewami wykorzystywanymi w czasie zapadów do snu. Areny tokowe są miejscami toków kogutów i krycia kur.  – Życie głuszców, ptaków zdecydowanie osiadłych, toczy się w promieniu od 2 do 5 kilometrów wokół tokowisk. Najważniejsze z nich są te, które są czynne od wielu lat. Na początku zimy koguty zbliżają się do tokowisk na odległość około 1 kilometra. Zwykle gromadzi się ich od 3 do 6 osobników, choć czasami bywa ich nawet aż 15. Stanowiska kur nakładają się z miejscami występowania kogutów. W naszym kraju jest niestety coraz więcej tokowisk szczątkowych, gdzie tokują 1 -3 koguty. Ptaki te tokują w przypadkowych miejscach. Taki stan rzeczy jest prawdopodobnie efektem spadku…

Nie trzeba zabijać jakiejś grupy zwierząt aby ją unicestwić. Aby się jej pozbyć wystarczy przecież „tylko” odebrać, albo zniszczyć jej środowisko. O tym, w kontekście głuszców, pisał już w XIX wieku Władysław Taczanowski: „W wielu lasach za mojej już pamięci zaginął zupełnie, jak np. w Łęczyńskich, i w krótce zapewne stanie się bardzo rzadkim w kraju, jeżeli nie będzie więcej oszczędzanym, i lasy nie przestaną ulegać coraz większemu zniszczeniu.„ – Głuszec na nizinach zamieszkuje najchętniej bory sosnowe z domieszką brzozy, świerka i osiki. W górach upodobał sobie świerczynę w górnym reglu, oraz bory świerkowo-jodłowe w reglu dolnym. W obu przypadkach najlepiej się czuje w borach bagiennych, borach wilgotnych oraz w borach świeżych. Sosna, jak i świerk…

 Od dawna interesował mnie fakt „wyginięcia” w Puszczy Białowieskiej głuszców. Wiedziałem o nim jedynie tyle, co w „Przyrodzie Polski” napisał Lech Wilczek: „ekologicznego dramatu, który rozegrał się w Puszczy Białowieskiej w latach osiemdziesiątych. Ludzie zaślepieni żądzą trofeum wystrzelali ostatnie samce głuszców. Osamotnione głuszyce jeszcze przez kilka lat gorączkowo krążyły po puszczy w poszukiwaniu partnerów. W okresie godowym zatracały instynkt samozachowawczy, zalatywały do leśniczówek, do zagród wiejskich a nawet na dziedziniec technikum leśnego w Białowieży. Otumanione potrzebą rozrodu przysiadywały w pozach kopulacyjnych przed ludźmi – podobnie jak to czynią pozbawione koguta kury. Stawały się łatwym łupem.„ Co stało się w Puszczy Białowieskiej z tymi niezwykłymi ptakami? Odpowiedź, którą podzielę się z…

Jeśli gdzieś słyszę o „planowanej gospodarce zwierzętami łownymi„, albo o jakichś tam „limitach” i temu podobnych sprawach, to we mnie budzą się spore wątpliwości. Dość dobrze pamiętam słowa Lecha Wilczka mówiące o dramacie jaki się rozegrał w latach 80-tych w Puszczy Białowieskiej: „Ludzie zaślepieni żądzą trofeum wystrzelali ostatnie samce głuszców. Osamotnione głuszyce jeszcze przez kilka lat gorączkowo krążyły po puszczy w poszukiwaniu partnerów. W okresie godowym zatracały instynkt samozachowawczy, zalatywały do leśniczówek, do zagród wiejskich a nawet na dziedziniec technikum leśnego w Białowieży. Otumanione potrzebą rozrodu przysiadywały w pozach kopulacyjnych przed ludźmi – podobnie jak to czynią pozbawione koguta kury. Stawały się łatwym łupem.” Nie ukrywam, że nie znalazłem żadnego…

„W wielu lasach za mojej już pamięci zaginął zupełnie, – alarmował w „Ptakach krajowych„, już w XIX wieku, Władysław Taczanowski – jak np. w Łęczyńskich, i w krótce zapewne stanie się bardzo rzadkim w kraju, jeżeli nie będzie więcej oszczędzanym, i lasy nie przestaną ulegać coraz większemu zniszczeniu.„ Jak zapewne możemy się domyślić był to głos wołającego na puszczy. Myśliwi zabijali głuszce dla swoich dziwacznych trofeów do 1995 roku. Czyli do kiedy można było. Bardzo negatywną postacią w niszczeniu trubadura wiosennej kniei był Michał Sumiński. Przykro to mówić, ale mój idol ze „Zwierzyńca” zabił podobno własnoręcznie około 200 kogutów! O tym, że był to głos wołającego na puszczy świadczy jeszcze w XXI wieku…