Czajka dość mocno wrosła w wiosenny wiejski krajobraz. Dobitnym tego przykładem jest między innymi obraz „Czajki” Józefa Chełmońskiego. Jako że na przednówku krucho bywało z jedzeniem, to czasami szukano czajczych gniazd w których można było znaleźć jaja. Samych ptaków raczej nie jadano, bo jak pisał Taczanowski „mięso ich jest czarne suche”. Jako zwiastunowi wiosny przyglądano się powrotom czajki do Polski. Stąd powstało między innymi przysłowie „Na świętego Kazimierza czajka przybieża”. Czajka jest jeszcze w Polsce średnio licznym gatunkiem lęgowym. Jej liczebność szacuje się na 73-105 tysięcy par lęgowych. Niestety ale jej populacja zalicza spory spadek. Na tyle wysoki, że czajka została zakwalifikowana do gatunków narażonych na wyginięcie. Głównym zagrożeniem dla…

Ciąg dalszy inspiracji „Dwunastoma srokami za ogon” Stanisława Łubieńskiego. Tym razem pora przyszła na „Czajki” Józefa Chełmońskiego. „Czajki” stają się w moim odczuciu takim obrazem czasu. Kiedyś wiosenne roztopy były czymś naturalnym, była na nich masa czajek. A teraz… – Czajki na takim tle zwykle widuję na Zlotach w Słońsku. Należą do najbardziej lubianych przeze mnie ptaków, toteż przez cały rok bardzo tęsknię za ponownym wyjazdem na Zlot. Kiedyś, w Roku Czajki, zostałem ambasadorem Rzeczpospolitej Ptasiej. Najbardziej pierzastym nieco później. Czajki 1890.  Olej na płótnie. 59 x 80 cm. Muzeum Śląskie w Katowicach.

Za kilkanaście dni pojadę na Zlot do Słońska. Na pewno będę obserwował swoje ukochane czajki. Te niezwykle piękne i bardzo ciekawe ptaki już teraz mocno są narażone na… wyginięcie! – Czajka jest jeszcze średnio licznym, choć lokalnie już niestety nielicznym gatunkiem lęgowym pastwisk, a także innych otwartych terenów. Najliczniej występuje na Podlasiu i północnym Mazowszu. Najmniej liczna jest na Pomorzu, ziemi lubuskiej i terenach górzystych. Optymalnym miejscem dla czajki są pastwiska. Zajmuje także podmokłe łąki kośne oraz pola uprawne występujące w pobliżu wspomnianych pastwisk. Unika natomiast lasów, szczególnie wielkich kompleksów oraz otwartych przestrzeni w pobliżu terenów zabudowanych. Czajka, jak już wspomniałem, jest w Polsce średnio licznym gatunkiem lęgowym. Przeciętne jej zagęszczenie…

„Mięso czajek jest czarne i suche – pisał o naszej dzisiejszej bohaterce w „Ptakach krajowych” Władysław Taczanowski – niewiele u nas używane; gdzieindziej używają je za dobrą zwierzynę, czego dowodem są stosowne przysłowia; Jaja wysoko cenione są we Francyi i w Niemczech, u nas zaś nikt ich prócz pospólstwa nie jada.„ Na szczęście nikt w czasach obecnych mięsa czajek nie jada. Nikt też już w Polsce za czajczymi jajami po łąkach i polach nie chodzi. Takim niechlubnym tworem, o czym niedawno wspominałem, w Unii Europejskiej są Fryzyjczycy, którzy do tej pory (na szczęście w symbolicznym wymiarze) obchodzą zbieranie czajczych jaj. Traktują to jako tradycję, a samo zbieranie jaj jest dla nich „prestiżowym współzawodnictwem”.…