Do zmierzchu zostało kilka godzin a nad doliną Samy w Miasteczku Powiatowym ruch i śpiew trwały w najlepsze. Ruch był dwu poziomy, wyżej latały śmieszki, a tuż nad trzcinami wymiatały owady jerzyki. W trzcinach wesoło wyśpiewywały swoje „ryba-ryba-ryba-rak-rak-rak” trzciniaki, spod krzewów kląskały słowiki, z różnych biotopów rozlegało się kukanie kukułki, a w wyższych partiach drzew śpiewała wilga. Nie ukrywam, że lubię takie chwile. Nie przeszkadzają mi wtedy nawet upierdliwe meszki i komary. W pewnym momencie nad trzcinami pojawił się samiec błotniaka stawowego, ale niedługo nim pocieszyłem oczy, bo po chwili zasłoniły mi go całkiem zielone już drzewa. Kto wie, może „facet” nadleciał nad gniazdo i (o ile miał coś w szponach) wywabił…

  Bąk w obiektywie Czarka Pióro. Dużo przypadków w opisie dzisiejszego bohatera. Pierwszym z nich było spotkanie się z nim w zabagnionej dolinie Samy w Szamotułach. W nocy, owszem, zdarzało mi się go słyszeć, ale na spotkanie nie liczyłem. Bąk bowiem prowadzi nie dość, że skryty, to jeszcze nocny tryb życia. Wtedy też wydaje swój głos, porównywany przez wielu ornitologów do ryku krowy. Mi kojarzy się on z dźwiękiem podobnym gdy dmuchniemy do pustej butelki. Co przyczyniło się, do zauważonego przeze mnie, dyskretnego przelotu bąka tuż nad wiechciami trzcin? Nie wiem. Być może coś go spłoszyło. Cokolwiek jednak by to nie było, dzięki temu mam bąka w notesie „ptaków widzianych”. Następnym…