Do Obrzycka wczoraj przyjechała Marta. Spędziliśmy razem kilka ciekawych godzin. Zaczęliśmy od organizacyjnej kawy w bibliotece, gdzie zapoznałem z Martą Magdę. Po bibliotece poszliśmy na nasz obrzycki rynek, w którego centrum stoi zabytkowy ratusz. Jednak najciekawsze chwile spędziliśmy w parku krajobrazowym z XIX wieku otaczającym pałac Raczyńskich w Zielonejgórze. W ciekawym, jesiennym plenerze ptaki dopisały. Pierwsza rzuciła się w oko ciekawska sójka. Gapiła się na nas siedząc w poprzek pnia, lub z jego podnóża z kilku metrów i nie miała zamiaru zmykać. Po niej pokazał nam się rozwrzeszczany kowalik. Następnie słyszeliśmy w koronach liści sikory. Za miesiąc będzie można bez problemu rozpoznać. Za pałacem nad Wartą zobaczyliśmy, podobnie jak sójkę,…

Pochmurno dzisiaj było i mgliście. Jakoś tak, że z domu nie chciało się wyjść. „Z mgieł wyziera śmierć” napisał Adam Sikorski do jednej z piosenek Budki Suflera. Coś w tym musi być, z październikowej mgły wylazły mi kiedyś dwa żółte ślepia i półtora roku aktywnego życia miałem wyłączone. Nie marudzę, mogło być ze mną gorzej. A mgieł się nie boję. Na podwórku tradycyjnie pasły się mazurki. Chyba je spłoszyłem wyciągając przed siebie na schodach rękę. Musiały odebrać to jako zachętę do odlotu. A ja chciałem sprawdzić tylko czy czasami nie mży. Niedawno widziałem, w formie komiksu, wyjaśnienie mówiące, że porównanie naszych mieszkań do ptasich gniazd jest nietrafne. Ptaki korzystają ze…

W drodze z pracy do domu widziałem stały zestaw ptaków. W Szamotułach były to gawrony, kawki, wróble, w Kobylnikach jak zawsze widziałem sporą grupę sierpówek, a w Obrzycku słyszałem bogatki i kopciuszka. Na przyloty, czy przeloty, gości z dalekiej północy bądź wschodu trzeba jeszcze trochę zaczekać. Czekam, ale bez jakiejkolwiek niecierpliwości. Przylecą po prostu wtedy, kiedy przyjdzie na nie pora. Siedzący na szczycie murów nieukończonej budowy bloku kopciuszek odzywa się tak samo jak w kwietniu czy w maju. Mamy jesień, człowiek czeka kiedy w końcu opadną liście i znowu widoczne będą bogatki i modraszki, a ten śpiewa jakby to dalej wiosna była… Kamila i Magda na ostatnim ze spacerów podzieliły…

Najliczniejsze znowu były szpaki. Tym razem mogło być ich nawet tysiąc. Pewnie trochę już tymi ptakami nudzę, ale nie przejmuję się. Niebawem wszyscy za szpakami będziemy tęsknić. A poza tym były wrony siwe, czapla siwa. Czapla stała taka jasna w blasku słońca, że przez chwilę zastanowiłem się czy nie jest to aby biała. Białe były za to łabędzie nieme, ale tylko dwa. Pozostałe były w typie brzydkiego kaczątka opisanego przez Hansa Christiana Andresena. A poza tym dopisały jeszcze między innymi sierpówki, wróble, sroki, mazurki. Na wysokości Okrągłego Lasu przypomniała mi się praca z konkursu dla dzieci w Adamowiźnie na temat dokarmiania ptaków. Tak, ta propagująca sadzenie krzewów owocowych dla ptaków.…

W pracy jak zwykle, z przodu, jakby reprezentacyjnie, wróble. Z tyłu, na czarnym bzie, rozlokowały się mazurki. Jesień tuż tuż, a owoce tego krzewu zdrowe, warto zapobiegawczo coś łyknąć. Najliczniejsze były szpaki. Stado ich może liczne nie było (około 150 osobników), ale podleciały blisko mnie. Oglądać je z jakichś 10-15 metrów to naprawdę spora frajda. Jesienne szpaki nie mienią się. Mają za to jakieś białe, niezbyt efektowne ciapy. I robią na mnie jakby większych niż wiosną. Czyżby był to efekt jesiennego spasania, czy tylko wzrok mnie nieco zawodzi? A poza tym widowiskowe były sójki. Całkiem sporo tych ptaków. Zachowywały się tak samo jak w ostatnich dniach. Lecące w prawo z…