Właściwie spotkałem Go tylko raz. Było to w kwietniu 2010 roku na Zlocie Obywateli Rzeczpospolitej Ptasiej w Słońsku. Stała do niego spora kolejka fanów więc nie porozmawialiśmy. Pewnie zżarła mnie tutaj trema. Po powrocie do domu nabrałem odwagi i zadzwoniłem na Jego komórkę. W sumie kilka razy udało mi się z Nim porozmawiać. O słońskiej zupie, o urodzie dzikiego Bugu. O ptakach i nawet o… kobietach 😉 Poprosiłem o zgodę wykorzystywania Jego fotografii na Plamce mazurka. Artur Tabor był wówczas wielkim, wybitnym fotografem przyrody. Uznanym nie tylko w Polsce, ale i za granicą. Nie dał mi tego odczuć. W rozmowach byliśmy sobie równi. Nabrałem jeszcze większego szacunku. Pewnie czegoś w…

Jerzyka w pierwszej wersji miało nie być. Choćby dlatego, że nie śpiewa, ale krzyczy. Ale przypomniał mi się ubiegłoroczny krakowski Główny Rynek z kilkoma setkami krzyczących jerzyków. I tak na pełnym pędzie, w ostatniej chwili pojawił się błyskotliwy, krzyczący diament. Książkę rozpoczyna gatunek który u nas pojawia się sporadycznie. I raczej nie odzywa się w Polsce. Nie było jednak w tym żadnej przekory. Umieściłem, bo wiele osób zachwyca się jego niesamowitym głosem. Co ileś stron pojawiają się pojedyncze zdania mówiące o ptasim śpiewie. Jest to pomysł Magdy Brzezińskiej która z tekstem zrobiła korektę. Patrząc na pracę w PDF-ie widzę ile ten zgrabny pomysł wnosi do całości. No i to Ona…

Napisałem tekst o śpiewie ptaków. Myślę, że nawet fajny. Przynajmniej pisząc go nieźle przy nim się bawiłem. Napisałem i nie za bardzo wiedziałem co z nim zrobić. Jako całość wydawał mi się trochę krótki, a dołączyć go do czegoś innego raczej mi nie pasowało. Wysłałem tekst, na razie bez tytułu, Piotrowi, mojemu wydawcy. Ku mojej radości moja praca mu się spodobała. Zaraz po jej przejrzeniu stwierdził, że dobrze będzie wyglądała z kolorowymi ilustracjami jego żony. Znając magię kolorów bardzo chętnie zaaprobowałem ten pomysł. Poprosiliśmy naszych znajomych którzy fotografują przyrodę o zdjęcia ptaków. Na podstawie wybranych miały powstać wspomniane ilustracje. Ku naszemu miłemu zaskoczeniu odzew był spory i Maja, małżonka Piotra,…

Ta książka marzyła mi się od wielu lat. Rzecz o zwierzętach jednak w taki sposób podana o jakich żaden biolog nam nie powie. W „Bestariuszu” wchodzimy krainę mitów, wróżb, legend i czarów, którymi żyli nasi pogańscy przodkowie. Mamy też sporo wątków religijnych, które czytamy równie z zapartym tchem jak pozostałe. Witold Vargas swój „Bestariusz – zwierzęta” podzielił na cztery części. Są to: „Zwierzęta domowe”, „Zwierzęta dzikie”, „Ptaki” i „Gadziny”. Każdy rozdział dopieścił wychuchał równie uczciwie. Jako przede wszystkim miłośnik ptaków, muszę powiedzieć wyraźnie: przy innych częściach książki się nie nudziłem. Czytałem je z równym zainteresowaniem jak „Ptaki”. Witold Vargas jest tutaj autorem bardzo ciekawych tekstów, jak i zarazem niezwykłych, pięknych…